Wspaniały, wyjątkowy, jedyny taki, prawdziwy Przyjaciel, Legenda… Tylko czemu słyszymy o tym tak późno? Za późno… Czemu nikt nie potrafił pomóc wtedy kiedy był jeszcze czas?…

Krzysiu, Kochanie, jeśli spotkasz kiedyś tego uśmiechniętego, czy może akurat smutniejszego Pana (Tam gdzie jesteś, nie trzeba przecież nic udawać) podaj rączkę, przytul się i zapytaj czy przypadkiem… nie organizuje jakichś warsztatów filmowych lub teatralnych… I bądźcie naszą spadającą gwiazdą, a my… będziemy wtedy myśleć o Was i o jednym, jedynym życzeniu: żeby już nigdy dla nikogo nie było… „za późno/za wcześnie”. Będziemy się starać „make life spectacular” – najpiękniej jak potrafimy…

Buziaki, Chłopcy! :-*

Please, don’t worry so much. Because in the end, none of us have very long on this Earth. Life is fleeting. And if you’re ever distressed, cast your eyes to the summer sky when the stars are strung across the velvety night. And when a shooting star streaks through the blackness, turning night into day… make a wish and think of me. Make your life spectacular. I know I did.

Proszę, nie martwcie się tak bardzo. Bo i tak żaden z nas nie żyje długo na tym świecie. Życie jest ulotne. A w chwilach zmartwienia… spójrzcie w letnie niebo, kiedy gwiazdy rozświetlają aksamit nocy. A gdy pośród nich zobaczycie spadającą gwiazdę, która obróci noc w dzień – pomyślcie życzenie. I wspomnijcie mnie. Sprawcie, by wasze życie było nadzwyczajne. Mnie się udało.

PS. Być może nasz wpis jest „niepoprawny”, bo przecież „samobójcy nie idą do Nieba”… Jednak, po raz kolejny uciekamy od etykietowania wiary, WIERZĄC, że TAM są dobrzy Ludzie… Dobrzy nie tylko w kościelnej czy cerkiewnej ławce, albo na meczetowym dywanie. Dobrzy naprawdę. Dobrzy zawsze. Dobrzy ot tak – po prostu… Najprościej…