Wczorajszy wieczór upłynął nam na poszukiwaniach… Krzysia wśród domowej, świątecznej magii…

Odnaleźliśmy tę kolędę i kilka refleksji:

Przyjdź na świat,
by wyrównać rachunki strat…

Niebawem przybędzie na świat Dzieciątko… My jednak w tym momencie pozostajemy wciąż bez naszego Dzieciątka – Krzysia i nie wyobrażamy sobie wtórować temu Pierwszemu tak rodzinnie, spokojnie, normalnie, jak zazwyczaj, w domu. Uciekamy.

Wyjeżdżamy. Na chwilę. Wybaczcie, że przez jakiś czas nie będzie nas także tutaj.

Wiele jest tego co za nami, a możliwe, że jeszcze więcej przed nami. To co za nami, nawet za bardzo już wiadome, ciągle jest silnie w nas; to co przed – wciąż spowite niepewnością, zwątpieniem, a nawet lękiem czy oby nie uderzy w nas znów ktoś/coś mocno, zbyt mocno.

Chcemy wierzyć w wyrównanie rachunków strat… Chcemy wierzyć, że Boże Narodzenie przyniesie narodzenie nadziei – na nowo, na przyszłość, mimo wszystko.

I choć przygasł świąteczny gwar,
Bo zabrakło znów czyjegoś głosu

Od kilku tygodni czujemy już, że zbliżają się Święta… Zapowiedziane wieki temu, maleńkie Dziecię znów się narodzi… Kolejny raz. Piękny raz. Wzniosły raz. Będzie to magiczny czas A my – boimy się tego piękna, magii, wzniosłości. Zwyczajnie się boimy, bo znów z większym niż zazwyczaj wzruszeniem cofamy się wspomnieniem do minionego roku albo wybiegamy myślą w marzenie bycia tuż obok Krzysia.

Dlaczego uciekamy? Bo pamiętamy jak to było w zeszłym roku: mimo, że przecież Krzyś był, bardzo bolało puste miejsce przy stole…, jeszcze bardziej – gdy nasze serca uciekały każdą świąteczną chwilą do szpitala, do synka, a procedury nie pozwalały nas do niego zwyczajnie, czy świątecznie wpuścić.

Boimy się, że w tym roku, przy domowym wigilijnym stole będziemy wyglądać jak w tym wierszu:

„dom stół chleb i na tym tle
(…) dwójca ludzka nieśmiertelna (…)
człowiek ojciec
człowiek matka (…)
a pod stołem
Stary przyjaciel domu kot
od lat oczekujący jałmużny
przypatrujemy się mu wszyscy z natężeniem
może zapowie jeszcze gościa
(…)
– jedzmy
już nikt nie zapuka”

 /Józef Baran „Wieczerza wigilijna”/

Że gdziekolwiek są – dobrze im jest,
Bo są z nami choć w innej postaci.

Porównujemy te Święta i te minione wspólnie z synkiem.

Z naszego punktu widzenia: zostaliśmy sami; nie dla nas szukanie wymarzonego prezentu dla dziecka; nie dla nas już ulubione, kolorowe działy niemowlęce marketów; nie dla nas „rodzinnych, radosnych Świąt”. Teraz – nieustanne tęskno.

Z Krzysiowego punku widzenia: zeszłoroczne Święta były bardzo trudne, wyjście do domu się opóźniało, widzenia z rodzicami były ograniczone, napady drgawkowe akurat wtedy niebezpiecznie się nasilały, synek był zmęczony. Obok siebie miał zawieszone prezenciki, choinki, dostał do buzi kawalątek opłatka, a jednak… chyba nie świętował tak, jak by chciał; tak, jak sobie zasłużył. Teraz – obecnie, szczęśliwie, zdrowo, najbardziej świadomie jak tylko się da, tylko… w końcu coś za coś – teraz może świętować jedynie niewidzialnie.

Nigdy nie wiedziałam czemu aniołki są symbolem tych grudniowych Świąt. Teraz wiem, aż za bardzo: te aniołki właśnie są po to, by symbolicznie zająć każde wytęsknione, najbliższe nam puste miejsce przy stole… Te aniołki dają wspomnieniom radośniej żyć, a nadziei prowadzić się pod ramię z wiarą, że…”po głosach tych wciąż drży powietrze. Że odeszli po to by żyć. I tym razem będą żyć wiecznie„.

Uwierzymy kolejny raz,
W jeszcze jedno Boże Narodzenie.

W tym roku początkowo mieliśmy w ogóle nie ozdabiać domu, nie ubierać choinki. W końcu dla kogo, po co?

Nie wiemy co takiego jest jednak w nas, co jakoś nie pozwala na konsekwencję w byciu  Scrooge’em z „Opowieści wigilijnej”, co nam mówi: „Krzyś nie byłby z Was zadowolony”, co nas wciąż przekonuje, że w te Święta synek jest z nami tutaj, co każe przytargać choinkę ze strychu i ją ubrać… inaczej niż zwykle, po anielsku. Niech „łączy” z Niebem…

Nasza choinka świeci w tym roku najjaśniej, a wśród złotych bombek skrzą się pierzaste, pluszowe, kryształowe, szklane anioły… Dom za to przystroił się naszą ręką najpiękniej jak potrafił – świece, gwiazdy betlejemskie, żłobek, a w Krzysiowym rozświetlonym świecznikiem oknie: podparty pod bródkę, zamyślony aniołek wyglądający na zaczarowany Świętami świat…

Cieplej nam jakoś, przytulniej, milej, czujemy się znów bardziej „we troje”, niż „we dwoje”, gdy codziennie wieczór zasypiamy z jednym, jedynym marzeniem: „Krzysiu, przyjdź dziś uśmiechnięty i zdrów… w najpiękniejszym śnie”… I daj nam wiarę, że to ma sens.

Przepraszamy za chwilowe zniknięcie na blogu i jednocześnie dziękujemy Wam, że nawet gdy tu sentymentalnie, gdy zaszkli się oko, gdy brak dziecięcego szczebiotu: z każdym postem odpowiadacie tak pięknie na nasze ciche zawołanie:

Przyjdź tu do nas i z nami trwaj,
Wbrew tak zwanej ironii losu

Szczególnie ściskamy dziś mocno za rękę tych, którym po raz pierwszy lub kolejny w te Święta zabraknie znów czyjegoś głosu, którzy znają tę samą co my tzw. ironię losu.

Mimo wszystko, nasz własny, najprostszy, być może niedoskonały sposób na zderzenie się z pięknem, rodzinnością, magią tych nadchodzących dni, to cicha prośba do nadchodzącego Dzieciątka:

Pozwól cieszyć się dzieckiem w nas,
I zapomnieć, że są… puste miejsca przy stole.
I… przekonaj, że tak ma być.