Dziś minął miesiąc. Podobnie jak ubiegłe tygodnie – najdłuższy miesiąc jaki kiedykolwiek pamiętamy.
Za to, czemu ten pierwszy, gdy byliśmy w domku i kolejne dwa zleciały jak jeden dzień…? Nie rozumiem. Nie mam siły pojmować.
Pora na jakieś bilanse? Nasuwa mi się tylko jeden. I znów z pomocą ostatnio na nowo odkrytego filmu „Miasto Aniołów”.
Krzysieńku, syneczku,
Gdybym miała choć raz…
– poczuć Twoje serduszko tuż pod własnym, bijące z taką siłą!
Gdybym miała choć raz…
– spędzić noc na walecznym zliczaniu pierwszych kropel naturalnego mleka dla Ciebie, pachnących w jeden, niepowtarzalny sposób.
Gdybym miała choć raz…
– masować Twój brzuszek, tak, by nie dokuczał; całować Twoje czółko, by myślało sobie tylko miłe rzeczy; czesać włoski, tak, by Ci się podobała Twoja fryzurka.
Gdybym miała choć raz…
– zanurzyć Cię w żółtej ulubionej wanience, by zobaczyć Twoje czarne koraliki najpierw zdziwione, potem najszczęśliwsze każdego wieczora około 19-tej.
Gdybym miała choć raz…
– stać w kolejce do kasy trzymając w ręku paczkę pampersów dla Ciebie i czuć przy tym rozpierającą dumę!
Gdybym miała choć raz…
– ścisnąć maleńką, kruchą rączkę, która prowadziła nas przez najcudowniejszy z możliwych świat od listopada 2011… kiedy dowiedzieliśmy się, że jesteś.
Gdybym miała choć raz…
– bać się o Twoje życie prawie 9 miesięcy, a potem dowiedzieć się, że jesteś nieuleczalnie chory i nic z tym nie możemy zrobić, tylko przy Tobie być, opiekować się całodobowo i specjalistycznie, i walczyć o każdy kolejny jeden „choć raz”: najpierw w domu, potem w łóżeczku, w wózku na balkonie, potem na spacerze…
Nigdy niczego bym nie zmieniła. Nie odwróciła. Nie cofnęła.
Swoim 11-miesięcznym „choć raz” zdziałałeś Kochanie więcej niż niejeden dorosły, starszy umierający człowiek. Zmieniłeś nas i nie tylko nas.
Wolałabym choć raz trzymać Twoje bardzo chore ciałko w ramionach mocno przytulając i patrzeć w Twoje najmądrzejsze czarne koraliki, niż zaznać długiego, łatwego i w sumie niewiele znaczącego życia, jakie dzieje się przeciętnie wokół.
Niczego nie żałuję. Mam nadzieję, Krzysieńku, że myślisz sobie teraz to samo… Że warto było. Choć raz.
Tylko teraz… wolałabym choć tylko jeszcze raz podarować Ci największego i najbardziej milusiego Kubusia Puchatka z możliwych, niż ozdabiać takiego, jakiego zanieśliśmy Ci dziś:
krzysiowemaleconieco 
Od jakiegoś czasu jestem tutaj i przy każdym poście nie moge opanować łez… Czytając dzisiejszy wpis, pomyslałam, że jakiś czas temu pisałam u siebie podobne słowa. Gdybym mogła cofnąć czas i mieć możliwośc wyboru: życie bez łez i ciagłej tęsknoty ale jednocześnie życie bez Kubusia, albo znowu tylko, a może aż trzy miesiące życia z moim Kropkiem to bez chwili wahania wybrałabym to drugie.
Moi kochani, Krzyś był gwiazdką na firmamencie Waszego nieba.Wspaniale zdaliście egzamin z bycia RODZICAMI.Mam nadzieję że przyjdzie na świat MALEŃSTWO tak bardzo ukochane jak Krzyś.
Po mojemu Krzysia nazywałem CIACINEK
Pamiętam jak miesiąc temu miałam wychodzić na uczelnię i pomyślałam, że sprawdzę jeszcze co tam nowego u Krzysia. Gdy zobaczyłam ten smutny wpis ciężko było się zebrać, bo Wasz Rycerzyk stoczył wiele bitew i z każdej wychodził cało, aż do tej ostatniej, najważniejszej..
Kochani, trzymajcie się. Krzyś na pewno ma Was w swojej opiece i jest dumny z tak wspaniałych rodziców!